Słowo na niedzielę

Szczegóły
Kategoria: Aktualności
Opublikowano: sobota, 24 październik 2020 18:50
Ks. Proboszcz
Odsłony: 701

 Rocznica poświęcenia Kościoła.

Dziś obchodzimy szczególne  święto -  rocznicę poświęcenia naszego kościoła  parafialnego. Wspominamy dzień, w którym ta piękna, ale ludzka budowla, wzniesiona pracą ludzkich rąk, została konsekrowana, czyli poświęcona, oddana na własność Panu Bogu. Od tego dnia, od poświęcenia, to jest już nie tylko piękny, zabytkowy budynek, ale prawdziwy Dom Boga. Kawałek nieba na ziemi, bo wchodząc do kościoła, przekraczając próg tej świątyni, wchodzimy jakby w inny świat, świat Boży.

 Zostawiamy za sobą codzienne życie, zwykłe sprawy, problemy i obowiązki, i wchodzimy do kościoła, zanurzamy się w Boży świat, napełniamy Bożą obecnością, wchłaniamy w siebie Boża rzeczywistość, oddychamy Bożym powietrzem, spoglądamy na świat, na innych ludzi, na samych siebie i na swoje problemy oczyma Pana Boga, z innej perspektywy, z perspektywy wieczności. Tu człowiek uświadamia sobie, że Bóg jest jego szczęściem, jego wiecznym przeznaczeniem, że człowiek sam sobie nie wystarcza, że nawet  drugi człowiek nie potrafi do końca zapełnić przestrzeni jego serca. Tu uświadamiamy sobie że człowiek przyszedł spoza tego świata, i nic z tego świata nie zaspokoi w pełni pragnienia jego serca. Niech w naszych uszach nieustannie, jak najpiękniejsza muzyka, brzmią słowa   św. Augustyna: ‘Stworzyłeś nas Boże jako skierowanych ku sobie i niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie”.

Gdziekolwiek na świecie byśmy nie pojechali, wszędzie są świątynie. W każdym miejscu, w każdej kulturze, w każdej religii i w każdym czasie. Najpiękniejsze, najwspanialsze budynki to świątynie. Ludzie zawsze wiedzieli, że to co najwspanialsze, najpiękniejsze należy się Bogu.
Tak było kiedyś. Dziś jest podobnie, tylko Bóg się zmienił dla wielu. To znaczy Bóg się nie zmienił, bo On trwa na wieki, ale wyobrażenie o Nim zmieniło się dla wielu ludzi.  Prorocy tego świata, wielcy i możni tego świata, ludzie z pierwszych stron gazet i z ekranów tv,  chcą wmówić współczesnemu  człowiekowi,  że to człowiek jest bogiem, że on zajął miejsce Boga, że Bogiem nie trzeba się przejmować, bo liczy się tylko pieniądz, wygoda, przyjemność, użycie. Mówią:  W życiu powinno być  lekko łatwo i przyjemnie. Żeby być szczęśliwym wystarczy dużo mieć, dużo kupować, zwłaszcza produktów pięknie reklamowanych. I tym nowym bożkom dziś człowiek buduje swoje świątynie, To nie przypadek, że dziś największe budowle, najbardziej okazałe gmachy,  robiące największe wrażenie – to banki, centra finansowe i galerie handlowe. To są współczesne świątynie, w których człowiek „nowoczesny” oddaje cześć swoim bożkom: pieniądzom, rzeczom, przyjemnościom. 

 Dziś, w rocznicę poświecenia Kościoła,  pragnę podziękować Wam, drodzy, którzy chodzicie, do naszego kościoła, dziękuję za świadectwo wiary. Dziękuję  starszym, którzy często  borykając się z problemami zdrowotnymi, z podziwu godną  determinacją uczestniczą we Mszy św. Dziękuję babciom , dziadkom i rodzicom, którzy nie tylko sami są na Mszy św. ale zachęcają swoje dzieci, i młodzież  do niedzielnej Mszy św. Dziękuję osobom, które w naszym kościele są codziennie lub prawie codziennie na Mszy św. – są takie osoby i dziś chcę im szczególnie podziękować, za to świadectwo wiary i miłości do Pana Boga i Jezusa obecnego w Eucharystii. Dziękuję za obecność tej garstce dzieci i młodzieży, która regularnie jest na niedzielnej Msz św.  Zawsze frekwencję poprawiają dzieci I-komunijne i kandydaci do Bierzmowania.

Pragnę wreszcie  w święto naszego kościoła, podziękować Wam drodzy, za to, że wasza modlitwą i ofiarą wspieracie też materialną stronę kościoła. Za ofiary składane na tace, i na prace prowadzone w parafii. Gdy uważnie spojrzymy na naszą  świątynię na zewnątrz, gdy rozejrzymy się w środku, to bez większego trudu dostrzeżemy jak bardzo zmieniła się i wypiękniała w ciągu ostatnich lat. To dzięki waszej trosce i ofiarności, za którą dziś, w rocznicę poświęcenia tej świątyni, bardzo serdecznie wszystkim dziękuję z całego serca.

Niech zakończeniem tych rozważań będzie modlitwa sprzed 16 wieków : Ojcze Nieskończenie Dobry, wejrzyj na tych, którzy budowali te świątynię, i na tych, którzy dziś troszczą się o jej niezwykłe piękno. Obdarz ich swoimi dobrami. Ich hojność racz wynagrodzić na ziemi stokrotnie, a w wieczności doprowadź ich do szczęścia swojego. Niech za to, co doczesne, otrzymają dobra wieczne, a za dary ziemskie – dobra niebieskie, Amen.



 

 

 

 

 

 

 

.